Jako terapeutka zajęciowa pracuję z dziećmi ze spektrum autyzmu, aby pomóc im stać się bardziej samodzielnymi w codziennych czynnościach, takich jak jedzenie, ubieranie się czy dbanie o higienę. Jako była nauczycielka i praktykująca terapeutka wiem, że będę uczyć się przez całe życie, starając się coraz lepiej odpowiadać na potrzeby dzieci, z którymi pracuję. Z okazji Światowego Dnia Świadomości Autyzmu i Miesiąca Akceptacji Autyzmu chcę podzielić się tym, czego nauczyła mnie praca z dziećmi autystycznymi oraz jak autyzm przypomina nam o znaczeniu akceptacji, cierpliwości i refleksji.
1. Akceptacja
Kiedy zaczynałam pracę z dziećmi autystycznymi, szczerze mówiąc, trudno było mi je dobrze zrozumieć i właściwie wspierać. Nasze różnice utrudniały mi nawiązanie więzi i łapałam się na tym, że uczę je głównie dostosowywania się do zachowań, które uważałam za „typowe”. Im więcej czasu spędzałam z tymi dziećmi, tym bardziej zaczynałam akceptować, że wszyscy ludzie są różni i wyjątkowi.
Dowiedziałam się, że moim zadaniem jest pomagać dzieciom, z którymi pracuję, żyć na miarę ich pełnego potencjału — ale dla każdej osoby będzie to wyglądać inaczej.
Żyjemy w świecie norm społecznych i oczekiwań. Wiele rzeczy „powinno” być robionych w określony sposób, który często nie sprawdza się w przypadku tych dzieci. Rodzicom bywa trudno patrzeć, jak ich dzieci zmagają się z drobiazgami, które im samym przychodziły naturalnie.
Niedawno przeczytałam książkę „Powód, dla którego skaczę. Wewnętrzny głos trzynastoletniego chłopca z autyzmem”, w której autor, Naoki Higashida, napisał:
„W skrócie nauczyłem się, że każdy człowiek — z niepełnosprawnościami lub bez — powinien dążyć do tego, by dawać z siebie wszystko, a dążąc do szczęścia, dojdzie do szczęścia. Dla nas, widzicie, autyzm jest czymś normalnym — więc nie możemy wiedzieć na pewno, jak wygląda wasze ‘normalnie’. Ale dopóki potrafimy nauczyć się kochać samych siebie, nie jestem pewien, czy aż tak bardzo ma znaczenie, czy jesteśmy ‘normalni’, czy autystyczni.”
Jednym ze sposobów wspierania dzieci ze spektrum jest akceptacja i docenianie naszych różnic. To po naszej stronie leży odpowiedzialność, by zmieniać perspektywę, środowisko i przyzwyczajenia tak, aby lepiej odpowiadały na potrzeby tych dzieci.
2. Cierpliwość
Cierpliwość znaczy wszystko, gdy pracuje się z dziećmi autystycznymi. Rodzice nieraz dziękowali mi za to, że pozostaję pozytywna, że świętuję małe zwycięstwa i że „nie poddaję się”, pracując z ich dziećmi.
Niektórzy rodzice mają trudne doświadczenia z terapeutami, którzy przerywają terapię, ponieważ dziecko reaguje w sposób fizyczny albo nie przyswaja umiejętności mimo wielu prób i różnych sposobów podania. Nasze dzieci wkładają ogromny wysiłek w wykonywanie codziennych zadań, które my bierzemy za oczywistość — nagradzajmy je więc cierpliwością i celebrowaniem każdego, nawet najmniejszego postępu. Dzieci autystyczne pokazują nam, czym są prawdziwe cele i co naprawdę warto świętować. Nie jestem terapeutką idealną, ale od moich pacjentów nauczyłam się, że pozytywne nastawienie i cierpliwość otwierają więcej możliwości osiągnięcia sukcesu.
Pozostawanie pozytywną i cierpliwą otwiera więcej dróg do sukcesu.
3. Refleksja
Wiele pozornie drobnych rzeczy potrafi być dla moich pacjentów ogromnie frustrujących — jest za głośno, metka drapie skórę, założenie kurtki wydaje się niewykonalne, zmieniła się rutyna, zadanie jest nowe i niezgodne z oczekiwaniami. Frustracja może przejawiać się na różne sposoby, na przykład ucieczką, uderzaniem czy rzucaniem przedmiotami. Czasami trudno nie brać takich reakcji do siebie albo nie odpowiedzieć własną frustracją.
Refleksja pomaga mi skuteczniej rozpoznawać źródło tej frustracji. Poświęcenie chwili na zidentyfikowanie przyczyny sprawia, że mogę lepiej przewidywać potrzeby dziecka i modyfikować zadania oraz otoczenie tak, aby spotkać je tam, gdzie aktualnie jest. Dzieci autystyczne często dobrze funkcjonują w strukturze, przy przewidywalnych rutynach i przejściach, z czasem na poczekanie, z umiejętnościami rozbitymi na osiągalne kroki i z wzmocnieniami. Nie istnieje jednak uniwersalne rozwiązanie — coś, co zadziałało dziś, jutro może nie przynieść tego samego rezultatu. Bądź wytrwała, spróbuj nowego podejścia i zastanów się, co zadziałało, a co nie.
Bądź wytrwała, próbuj nowych sposobów i analizuj, co się sprawdziło, a co nie.
Mam nadzieję, że spodobała Ci się ta osobista refleksja o autyzmie i o tym, czego mnie nauczył. To przywilej uczyć się każdego dnia od dzieci autystycznych, które doświadczają świata inaczej. Nasza internetowa społeczność rodziców pełna jest historii mam i ojców, którzy dzięki swoim dzieciom odkryli akceptację, cierpliwość oraz wartość refleksji. Jestem zaszczycona, że mogę do nich dołączyć.
Wszystkie dzieci mają potrzeby sensoryczne, które pomagają im czuć się komfortowo, pozostawać zaangażowanymi i uregulowanymi w ciągu dnia. Każdy przetwarza informacje zmysłowe nieco inaczej, a potrzeby sensoryczne dziecka mogą się zmieniać w zależności od snu, stresu i środowiska. Zrozumienie i włączanie aktywności sensorycznych do codziennej rutyny dziecka może znacząco wpłynąć na jego umiejętności motoryczne, zachowanie, nastrój i koncentrację. Takie aktywności stanowią naturalne ujście energii, wspierają samoregulację i tworzą cenne okazje do uczenia się i rozwoju.
Ponieważ aktywności sensoryczne wpływają na zdolność dziecka do pozostawania czujnym i zaangażowanym, można je wplatać w plan dnia, by wspierać koncentrację i pobudzenie. Inne aktywności można wykorzystywać, gdy nadchodzi czas wyciszenia. Oto kluczowe aktywności sensoryczne i wskazówki:
Codzienne aktywności sensoryczne: Regularne „dawki” bodźców pomagają dzieciom czuć się spokojnie, skoncentrowanie i czujnie, co ułatwia im angażowanie się w otoczenie. Huśtanie, kołysanie, głęboki ucisk (np. przytulanie, pchanie/ciągnięcie przedmiotów), zabawy materiałami o różnych fakturach czy podskakiwanie regulują układ sensoryczny i sprzyjają dobremu dniowi.
Próbuj różnych podejść: Każde dziecko reaguje inaczej. Jedno może uwielbiać kojące, powolne kołysanie, a innemu w skupieniu bardziej pomoże skakanie lub taniec. Eksperymentuj, by sprawdzić, co najbardziej „rezonuje” z Twoim dzieckiem.
Dopasowanie do potrzeb dziecka: Potrzeby sensoryczne zmieniają się z dnia na dzień, a nawet z chwili na chwilę — dlatego elastyczność jest kluczowa. Zapewnij wachlarz aktywności angażujących zmysły — wyciszających i pobudzających — aby oferować stymulację lub relaks w zależności od sytuacji.
Zachęcaj do eksploracji: Układy sensoryczne rozwijają się poprzez ruch i eksplorację. Pozwalaj na swobodną zabawę i ruch, wspierając samoregulację.
Zachęcaj do zabaw na zewnątrz: Zapewnij dziecku dużo czasu na świeżym powietrzu — bieganie, wspinanie, odkrywanie. Przyroda oferuje bogate bodźce, ważne dla rozwoju sensorycznego i samoregulacji.
Ogranicz siedzące aktywności: Czas „na luzie” jest ważny, ale równoważ go aktywną zabawą, co sprzyja efektywnemu działaniu układu sensorycznego.
Zapewniaj przerwy ruchowe: Wprowadzaj regularne przerwy na ruch — skakanie, taniec, huśtanie.
Głęboki ucisk i „ciężka praca”: Niedźwiedzie uściski, rolowanie w kocu, pchanie cięższych przedmiotów regulują układ nerwowy i dają kojący bodziec.
Odkrywanie prowadzone przez dziecko: Daj materiały do eksploracji. Pozwól dziecku prowadzić aktywność; nie zmuszaj do udziału. Możesz łagodnie zachęcać do próbowania nowości.
„W sam raz” poziom wyzwania: Dobieraj zabawy zgodne z mocnymi stronami i zainteresowaniami dziecka, ale z małym wyzwaniem, by sprzyjać rozwojowi.
Obserwacja: Pozwól dziecku najpierw poobserwować. Udział powinien być dobrowolny — zachęcany, ale nigdy wymuszany.
Wyjaśnij aktywność: Jasno powiedz, co robicie i jak długo to potrwa. Używaj timerów lub liczenia, by stopniowo zwiększać tolerancję.
Różnorodność materiałów: Oferuj bogate sensorycznie aktywności łączące ulubione materiały z nowymi, by poszerzać doświadczenia: piasek, woda, zabawy jedzeniem, kamienie i elementy natury, sensoryczne pojemniki, zabawki o różnych fakturach.
Aktywności grupowe: Wprowadzaj nowe doświadczenia w grupie — to dodaje zabawie radości i poczucia wsparcia.
Język opisowy: Używaj słów opisujących wrażenia („miękkie”, „mięciutkie”, „chropowate”), aby pomóc dziecku przetwarzać doświadczenie.
Włączaj naturę: Przebywajcie na zewnątrz, by wzbogacić doznania bodźcami naturalnymi (trawa, woda, piasek).
Uważaj na przestymulowanie: Zwracaj uwagę na oznaki przytłoczenia (np. zakrywanie uszu, zamykanie oczu) i rób przerwy, gdy to potrzebne.
Pomysły na aktywności sensoryczne
Propriocepcja (głęboki ucisk)
Chodzenie lub skakanie po materacu leżącym na podłodze.
Czołganie po poduszkach lub kanapowych oparciach.
Ściskanie dziecka poduszkami.
Huśtanie w kocu lub czołganie przez „tunel” z poduszek.
Zabawy siłowe kierowane przez dziecko (turlanie, delikatne przepychanki).
Niedźwiedzie uściski lub kompresja (kamizelki uciskowe, prześcieradła, tunel, „body socks”).
Aktywności fizyczne: wspinanie, skakanie na skakance, pływanie, jazda na rowerze, bieganie, pchanie, zabawy w berka.
Każda zabawa wymagająca pchania, ciągnięcia, wspinania, podnoszenia.
„Zwierzaki” — chód niedźwiedzia, kraba i inne ćwiczenia obciążające.
Dotyk (taktlilność)
Ciepła lub chłodna ściereczka na twarz/kończyny dla wyciszenia.
Głęboki masaż ręcznikiem po kąpieli.
Ściskanie / eksploracja dla uspokojenia i organizacji: masa plastyczna, slime, piasek kinetyczny, Play-Doh, kąpiel z zabawkami, gąbki, fidgety.
Miękkie, jedwabiste materiały (np. kocyki z metkami).
Sensoryczne pojemniki (bins).
Zabawy w naturze: kamienie, muszelki, patyki; odrysowywanie faktur to też świetna zabawa dotykowa.
Zabawy jedzeniem: eksploracja faktur, rysowanie palcem w budyniu, robienie „piasku” z pokruszonych herbatników.
Używaj aktywności dotykowych w trudnych momentach, szczególnie angażując lewą rękę dla dodatkowego efektu wyciszającego.
Układ przedsionkowy (ruch głowy i szyi)
Aktywności z ruchem na boki, przód–tył, obroty.
Wspinanie po sprzętach na placu zabaw.
Do góry nogami (przez piłkę lub oparcie kanapy z asekuracją, fikołki, stanie na rękach itp.).
Huśtawki.
Ćwiczenia na piłce terapeutycznej (podskoki, kołysanie).
Dyski równoważne / siedziska.
Bieganie lub skakanie.
Zjeżdżanie po zjeżdżalni.
Piosenki zachęcające do kołysania lub dotykania palcami stóp („Głowa, ramiona, kolana, pięty”).
Pływanie.
Taniec.
Joga i rozciąganie.
Zrozumienie przetwarzania sensorycznego pomaga lepiej wspierać unikalne potrzeby dziecka. Zachęcając do ruchu, eksploracji i bogatych w bodźce aktywności, wspierasz zdrową samoregulację, dobrostan emocjonalny i ogólny rozwój. Aktywności sensoryczne to cenne narzędzia — pomagają dziecku czuć się spokojnie, połączone z otoczeniem i gotowe z pewnością podejmować nowe wyzwania.
Kiedy myślimy o zabawach sensorycznych, zwykle koncentrujemy się na tym, jak bardzo korzystne są one dla dzieci. W końcu aktywności sensoryczne — takie jak zabawy piaskiem, wodą czy miękką masą plastyczną — są uznawane przez edukatorów na całym świecie za kluczowe dla rozwoju poznawczego, motorycznego i emocjonalnego. W naszym domu łączę wiele obowiązków: prawie na pełen etat pracuję zawodowo, mam dwoje dzieci w szkole podstawowej, a mój mąż co najmniej przez pół tygodnia pracuje poza domem. Łatwo poczuć się przytłoczoną i nieraz czułam, że oddalam się od bycia uważną, „obecną” mamą, którą chciałabym być. A jednak angażowanie się w zabawy sensoryczne — nawet przez krótkie chwile — daje zaskakująco prosty i skuteczny sposób na ponowne połączenie się z dziećmi, jednocześnie pielęgnując moje własne samopoczucie emocjonalne.
Siła redukcji stresu dzięki zabawom sensorycznym dla rodziców
Myślę, że większość rodziców zgodzi się, że radzenie sobie z codziennym stresem jest wyzwaniem — niezależnie od domowej sytuacji. Niezależnie od tego, jak wygląda Twoje życie i kogo masz wokół, obciążenie mentalne potrafi być przytłaczające. Pojawia się „poczucie winy rodzica”, które szepcze, że powinniśmy robić więcej, bawić się więcej, być bardziej obecni — albo zaczynamy porównywać się z wyreżyserowanymi obrazkami z mediów społecznościowych.
U mnie osobiście wymaga to świadomego wysiłku, by naprawdę wejść w zabawę w domu, bez nieustannego „szumu” w głowie: listy zadań, przygotowania do kolejnych wydarzeń… Nie raz zdarzało mi się udawać zainteresowanie albo skakać między zabawami częściej, niż chciałabym przyznać. Oto jak zabawy sensoryczne przyniosły mi ulgę w codziennym stresie:
1. Uważne chwile (mindful moments)
Pobudzająca natura zabaw sensorycznych ułatwia bycie tu i teraz. Powtarzalne czynności — ugniatanie masy, przelewanie wody, badanie różnych faktur — potrafią naturalnie wciągnąć nas w stan uważności. Uważność nie musi oznaczać ciszy i bezruchu — w naszym domu to i tak się nie wydarzy! Uważne momenty można znaleźć, gdy ciało zajmuje niewymagającym zadaniem, które nie obciąża głowy i pozwala myślom spokojnie płynąć.
Nawet krótkie chwile uważności obniżają stres, poprawiają regulację emocji i sprzyjają relaksowi — to świetny sposób na „odgruzowanie” psychiczne, a przy tym jakościowy czas z dziećmi.
2. Obniżenie poziomu hormonów stresu
Ludzkie ciało polega na zmysłach w ogromnym stopniu! Przyjemne, dotykowe doświadczenia aktywują układ przywspółczulny — odpowiedzialny za odpoczynek i regenerację. Gdy się „włącza”, spada poziom kortyzolu, a my czujemy się spokojniejsi i myślimy trzeźwiej. Uwalniają się też endorfiny — naturalne „hormony szczęścia”, dzięki którym mamy więcej energii, jesteśmy pozytywnie nastawieni i zrelaksowani. Niemowlęta i dzieci wyczuwają to instynktownie — wyszukują okazje do zabawy wszędzie i ze wszystkim; dla nich zabawa jest tak naturalna jak jedzenie czy oddychanie!
Wspólne „brudzenie rąk” w zabawach sensorycznych daje rodzicom okazję, by odkryć w sobie wewnętrzne dziecko i kreatywność.
3. Szybki i skuteczny „odstresowywacz”
Zabawy sensoryczne nie wymagają godzin przygotowań ani wielkich deklaracji. Już 10–15 minut potrafi wyraźnie obniżyć napięcie i zresetować emocje. Czasem trzeba kilku chwil, by się „wkręcić”, ale za każdym razem zaskakuje mnie, jak szybko da się zanurzyć w działaniu i poczuć kojący efekt. Nawet krótki epizod zabawy pozwala wrócić do obowiązków z jaśniejszą głową i bardziej zrównoważonym spojrzeniem.
Jak zabawy sensoryczne wzmacniają więź rodzic–dziecko
Jest mnóstwo fajnych form wspólnej zabawy. U nas świetnie sprawdzają się planszówki i karcianki, piłka w ogrodzie czy rodzinny Mario Kart. Ale przyznam szczerze: zabawy w odgrywanie ról nigdy nie były „moją bajką”.
W każdej grze ktoś wygrywa, ktoś przegrywa; projekty plastyczne przy różnicy wieku 3 lat potrafią rodzić porównywanie się; zabawy w role nierzadko kończą się przepychankami o władzę… Więc niby jestem obecna, ale jednocześnie przewiduję następny kryzys albo asekuruję dzieci — i nigdy nie jestem tak zaangażowana, jak bym chciała.
Jedną z najpiękniejszych stron zabaw sensorycznych jest to, że tworzą wyjątkowe pole wspólnego doświadczenia. To nie tylko wsparcie rozwoju dzieci — to także pogłębianie naszej więzi. Nie ma tu zasad do przestrzegania, nie ma wygranych ani przegranych, nie ma „dobrze/źle”. Po prostu jesteśmy razem w przyjemnym, dotykowym, estetycznym doświadczeniu — każdy na swój sposób, we własnym tempie — ale razem.
Jak sensoryka łączy mnie z dziećmi w sposób, w jaki inne zabawy czasem nie potrafią
1. Jakościowy czas Wspólne, immersyjne działanie to naturalny sygnał: cenię Twoją perspektywę, kreatywność i towarzystwo — takie, jakie jest. Dzieci świetnie wyczuwają, kiedy dorosły naprawdę się łączy, i wierzę, że taki rodzaj wspólnego doświadczenia buduje zaufanie.
2. Komunikacja niewerbalna Zabawy sensoryczne sprzyjają interakcjom bez słów. Bez zasad, instrukcji i „celu końcowego” dzieci często są zadowolone z zabawy bez moich licznych komentarzy — co bywa dla mnie miłą odmianą. Bawimy się obok siebie, wymieniamy spostrzeżenia, pomysły, prosimy o następną kolej na narzędzie — ale naturalnie jest mniej mówienia, bo są zanurzone w eksploracji, a moja obecność zachęca je, by pozostały w tym stanie, nawet jeśli dla mnie to tylko chwila, zanim wrócę do „dorosłych spraw”. Ten niskonapięciowy sposób komunikacji reguluje emocje — także moje!
3. Współrodzicielstwo i więź rodzinna Gdy tata jest w domu, wspólne zabawy sensoryczne to także wspólne budowanie więzi. Po okresach rozłąki nie łączymy się tylko w tandemie rodzic–dziecko — łączymy się wszyscy razem, na nowo poczuwając się do jedności.
Siła zabawy dla rodziców
Podsumowując: jeśli wygospodarujesz choć 10–15 minut dziennie czy tygodniowo na zabawy sensoryczne, to nie tylko robisz coś dla dzieci. Aktywnie dbasz o własne samopoczucie. Mam nadzieję, że to Cię zachęci do spróbowania i do zajrzenia na naszego bloga oraz Instagram po inspiracje na start!
Zaburzenie przetwarzania sensorycznego to zaburzenie neurorozwojowe wpływające na sposób, w jaki mózg przetwarza i reaguje na informacje zmysłowe.
Doświadczenia sensoryczne są podstawową częścią naszego codziennego życia — obejmują wszystko: od smaku jedzenia, przez odczucie ubrania na skórze, po dźwięki otoczenia.
Jednak u dzieci z zaburzeniem przetwarzania sensorycznego te bodźce mogą stać się przytłaczające lub zniekształcone, co prowadzi do stresu, frustracji i „wybuchów” w codziennym funkcjonowaniu.
Wpływ zaburzenia przetwarzania sensorycznego
SPD może ujawniać się na różne sposoby, m.in.:
1 – Nadreaktywność sensoryczna : Twoje dziecko może być nadwrażliwe na bodźce, reagując silnie nawet na łagodne wrażenia, takie jak określone faktury, jaskrawe światła czy głośne dźwięki. Nowe miejsca i sytuacje bywają wtedy trudne i wywołują lęk.
2 – Niedoreaktywność sensoryczna: Dziecko może być niedowrażliwe, mieć ograniczoną świadomość bodźców, zmian temperatury czy otoczenia. To może rodzić zagrożenia bezpieczeństwa, bo nie zauważa potencjalnych niebezpieczeństw.
3 – Poszukiwanie wrażeń: Dzieci z SPD mogą aktywnie poszukiwać bodźców bardziej niż rówieśnicy, co przejawia się wierceniem, niepokojem ruchowym. Niestety, ich naturalna potrzeba stymulacji bywa źle rozumiana.
4 – Trudności w różnicowaniu bodźców: Kłopot z odróżnianiem faktur, smaków czy dźwięków może wpływać na nawyki żywieniowe — dziecko trzyma się znanych, „bezpiecznych” pokarmów.
Wspieranie sensorycznych potrzeb Twojego dziecka
Życie z SPD bywa emocjonalnie wymagające zarówno dla dziecka, jak i rodziny. Ważne, by uznać, że emocje dziecka są zasadną reakcją na jego unikalne doświadczenia sensoryczne.
Współpraca z terapeutą zajęciowym doświadczonym w integracji sensorycznej pomoże dziecku radzić sobie i rozwijać się z odpowiednim wsparciem przez całe życie.
Skuteczne strategie pomocy dzieciom z SPD
1 – Skorzystaj z wiedzy specjalistów: Zacznij od konsultacji z pediatrą lub terapeutą zajęciowym specjalizującym się w przetwarzaniu sensorycznym. Zespół fizjo- i terapii zajęciowej dzieci oceni zachowania spójne z SPD i przygotuje spersonalizowany program wsparcia.
3 – Celebruj małe zwycięstwa: Dzieci ze specjalnymi potrzebami mierzą się z trudnościami, których inni nie dostrzegają. Doceniaj każde osiągnięcie, nawet drobne — wzmacnia to poczucie własnej wartości i pewność siebie.
4 – Ustal „dietę sensoryczną”: W porozumieniu z terapeutą zaplanuj regularne aktywności sensoryczne w ciągu dnia, by budować pewność i regulować doświadczenia bez nadmiernego stresu.
5 – Bądź adwokatem swojego dziecka: W szkole i w sytuacjach społecznych współpracuj z nauczycielami i terapeutami, by zapewnić właściwe dostosowania i wsparcie.
6 – Empatia i cierpliwość: Zrozum, że reakcje dziecka nie są celowe. Bądź cierpliwy, empatyczny, waliduj emocje. Zapewnij bezpieczną przestrzeń do ekspresji podczas napadów złości/przeciążenia.
Edukacja i świadomość
Edukowanie siebie, nauczycieli i opiekunów na temat SPD Twojego dziecka sprawia, że otoczenie lepiej rozumie potrzeby i potrafi skuteczniej wspierać. Przy odpowiednim wsparciu dziecko może znacznie lepiej regulować reakcje na bodźce, które wcześniej wyzwalały trudności, lub mieć przygotowane plany ograniczania ich wpływu.
Jeśli rozpoznajesz te zachowania u swojego dziecka, nawet w niewielkim stopniu i bez formalnej diagnozy, pomożemy Ci głębiej zrozumieć problem i dobrać najlepsze formy wsparcia na przyszłość.
Rozumiemy Twoje obawy o dobrostan, edukację i przyszłość dziecka. Aby zmniejszyć niepokój, zachęcamy do poszerzenia wiedzy. Kontakt ze specjalistami z zakresu fizjoterapii i terapii zajęciowej dzieci dostarczy cennych wskazówek, odpowiedzi i sprawdzonych sposobów wsparcia. Polecamy naszym zdaniem najlepszą specjalistę w Polsce, która prowadzi zajęcia z integracji sensorycznej pod uroczą nazwą sensorini.pl (z czym Ci się kojarzy?). No właśnie! Z ciepłem i pogodą jak w Santorini! Taka właśnie jest pani Anna!
Dziecko przeciążone nadmiernym hałasem – zaproponuj nauszniki przeciwhałasowe, uspokajające zatyczki douszne lub pozwól używać odtwarzacza MP3 podczas pracy wymagającej koncentracji.
Dziecko, które niepokoi się przy dotyku – pozwól mu stać na początku lub na końcu kolejki, aby uniknąć szturchania. Umożliw przejście na kolejną lekcję trzy minuty wcześniej niż innym, by uniknąć zderzeń na korytarzu.
Dziecko, któremu trudno usiedzieć w miejscu – wprowadzaj regularne przerwy ruchowe; wypróbuj alternatywne siedziska, np. poduszki/stołki „wobble”, które umożliwiają bezpieczne wiercenie się. Zawsze miej pod ręką różne „fidgety” (zabawki do dłoni), aby wspomóc koncentrację.
Dziecko poszukujące uścisków/głębokiego ucisku – spróbuj bielizny z lycry, rashguardów i bielizny bazowej do rugby (łatwo dostępne w wielu sklepach sportowych). Przydatne są także obciążane podkładki na kolana/uda (weighted lap pads) oraz dmuchane „krzesełka kanoe”.
Dziecko, które ma trudność z czytaniem czarnego druku na białym tle – zmień kolor papieru na kremowy/buf i rozważ dobór kroju pisma; to mniej męczy oczy. Zwróć też uwagę na układ treści w prezentacjach (np. w PowerPoint).
Dziecko przeciążone zapachami – użyj opaski na nadgarstek z kroplą ulubionego olejku, szamponu lub perfum/wody po goleniu. Pozwól uczniowi mieć ją przy sobie, aby maskować nieprzyjemne zapachy.
Zabawy jedzeniem u dzieci z ograniczoną dietą powinny być zachęcane. Nie wywieraj presji i nie rób tego w porach posiłków. Celem jest wyłącznie redukcja lęku przed jedzeniem.
Ciche, kojące miejsce w klasie i w domu jest niezbędne do wyciszenia. Sprawdzą się: namiot „pop-up”, koc przerzucony przez stół lub przestrzeń pod łóżkiem piętrowym. Dodaj pufy i inne pomoce/zabawki sensoryczne.
Dziecko, które chce ciągle gryźć – zaproponuj alternatywy, np. komercyjne gryzaki sensoryczne, chrupiące paluszki chlebowe lub marchewki. Pomagają także napoje w bidonie sportowym.
Dziecko, które nie lubi mycia zębów – spróbuj szczoteczki wibracyjnej (czyści wszystkie powierzchnie jednym ruchem) oraz bezzapachowej/bezsmakowej pasty.
Aby wspierać integrację sensoryczną u dzieci, zacznij od włączania aktywności angażujących wszystkie zmysły. Huśtanie, podskakiwanie i kręcenie się pomagają w równowadze i koordynacji, a pchanie, ciągnięcie i podnoszenie poprawiają świadomość ciała i siłę. Rodzice mogą też doskonalić u dziecka motorykę małą poprzez zabawy dotykowe, np. masę plastyczną czy malowanie palcami.
Równie ważne są aktywności słuchowe i wzrokowe. Zabawy dźwiękowe wspierają umiejętność słuchania, a puzzle czy gry w śledzenie wzrokowe poprawiają percepcję wzrokową. Te przyjemne, angażujące ćwiczenia zachęcają do lepszego przetwarzania sensorycznego i wspierają dziecko w codziennych czynnościach.
Wreszcie, stworzenie w domu przyjaznej sensorycznie przestrzeni robi ogromną różnicę. Zabawki sensoryczne, generatory białego szumu czy koce/kołdry obciążeniowe mogą zaspokoić konkretne potrzeby i wspierać integrację sensoryczną. Rodzice odgrywają kluczową rolę w tych strategiach!
Kluczowe wnioski
Zrozumienie integracji sensorycznej
Włączanie aktywności przedsionkowych
Techniki stymulacji dotykowej
Aktywności proprioceptywne
Ćwiczenia przetwarzania słuchowego
Gry w różnicowanie dźwięków
Strategie „terapeutycznego słuchania”
Wzmacnianie percepcji wzrokowej
Puzzle dla przetwarzania wzrokowego
Gry w śledzenie wzrokiem
Kodowanie kolorami dla organizacji
Tworzenie środowiska przyjaznego sensorycznie
Odpowiadanie na indywidualne potrzeby sensoryczne
Najczęstsze pytania (FAQ)
Jakie są typowe objawy trudności w przetwarzaniu sensorycznym?
Jak rozpoznać specyficzne potrzeby sensoryczne dziecka w domu?
Jakie środki ostrożności dla aktywności przedsionkowych i proprioceptywnych?
Jak wspierać jedno dziecko, angażując całą rodzinę?
Czy techniki SI są pomocne dla dzieci w spektrum autyzmu?
Jak często wykonywać aktywności, by były skuteczne?
Zakończenie
Kluczowe wnioski dla wspierania integracji sensorycznej u dzieci
Angażuj dzieci w aktywności proprioceptywne i przedsionkowe (skakanie, huśtanie, czołganie, tory przeszkód), aby poprawić świadomość ciała i równowagę.
Stosuj techniki stymulacji dotykowej — sensoryczne pojemniki, masa plastyczna, masaże — by doskonalić motorykę małą i regulować wrażliwość dotykową.
Wzmacniaj przetwarzanie słuchowe przez gry w różnicowanie dźwięków, rozpoznawanie wzorów i lokalizację, co poprawia komunikację i interakcje społeczne.
Dla wsparcia nauki włączaj aktywności wzrokowe i poznawcze: puzzle, gry w śledzenie wzrokiem, kodowanie kolorami.
Aby radzić sobie z wyzwaniami sensorycznymi i budować odporność emocjonalną, twórz przyjazne sensorycznie środowisko domowe: sensoryczne zabawki, ciche strefy, stałe rutyny i empatyczne rodzicielstwo.
Zrozumienie integracji sensorycznej
Choć może brzmieć złożenie, zrozumienie integracji sensorycznej jest kluczowe dla zdrowego rozwoju dziecka. To proces, w którym mózg porządkuje i interpretuje informacje zmysłowe z otoczenia. Jest niezbędny dla poczucia schematu ciała, orientacji w przestrzeni i sprawnego przetwarzania bodźców. Ważną częścią jest regulacja reakcji na bodźce; pomagają w tym m.in. techniki modulacji sensorycznej.
Integracja sensoryczna rozwija się od poczęcia poprzez doświadczenia zmysłowe, wpływając na stabilność emocjonalną, trafne decyzje i relacje. Obejmuje zwykłe zmysły (smak, węch, wzrok, słuch, dotyk) oraz tzw. zmysły „ukryte”: przedsionkowy i propriocepcję. Proces zachodzi automatycznie. Terapeuci zajęciowi dzieci często wykorzystują techniki SI, by wspierać dzieci z trudnościami w przetwarzaniu i zwiększać ich zaangażowanie społeczne.
Warto pamiętać o zmienności SI: dzieci mogą mieć nadwrażliwości lub niedowrażliwości w różnych obszarach, zmieniające się z dnia na dzień pod wpływem środowiska i stresu. Trudności mogą prowadzić do rozpoznania zaburzeń przetwarzania sensorycznego (SPD), wymagających dostosowanych interwencji.
Zrozumienie tego pomaga zobaczyć, że wiele zachowań to nie „problemy”, lecz manifestacje trudności sensorycznych. Wzmacnianie SI jest więc ważne dla motoryki, regulacji emocji, poznania i kontaktów społecznych. Pomóc mogą m.in. głęboki ucisk i aktywności przedsionkowe, poprawiając fokus, koordynację i świadomość ciała.
Włączanie aktywności przedsionkowych
Tworząc środowisko sprzyjające SI, dopasuj aktywności do potrzeb i preferencji dziecka, dbając o bezpieczeństwo i regulację bodźców obrotowych. Tego typu aktywności wspierają łączność neuronalną, a więc koncentrację, równowagę i koordynację. Pomocne są też techniki fizjoterapii dziecięcej (świadomość ciała) i podejście zabawowe.
Przykłady: huśtanie, skakanie, odbijanie się, taniec, ćwiczenia równoważne. Mogą one zmniejszać zarówno nad-, jak i niedowrażliwość, równoważąc doświadczenia zmysłowe. Dzieci z określonymi problemami zdrowotnymi wymagają czujnego monitorowania.
Wyciszające aktywności przedsionkowe: powolne, rytmiczne huśtanie, kołysanie, łagodne turlanie. Pobudzające: skakanie, wiszenie głową w dół, turlanie, kręcenie, jazda konna, na rowerze, rolkach. Klucz to obserwować reakcje i odpowiednio dawkować.
Techniki stymulacji dotykowej
Wspieranie układu dotykowego to ważny element ścieżki SI. Eksploracja faktur (sensoryczne pojemniki z ryżem, fasolą, piaskiem), zabawy masą plastyczną, wodą, brudzące aktywności (malowanie palcami) — to wszystko daje bogaty bodziec dotykowy i rozwija motorykę małą.
Skuteczne są techniki szczotkowania terapeutycznego i masaż. Różnorodność wnoszą zabawki z wibracją oraz pływanie. Przyjazne sensorycznie środowisko domowe (kąciki sensoryczne, koce obciążeniowe) zapewnia głęboki ucisk i przestrzeń wyciszenia. Te doświadczenia, wspierane przez terapeutów, znacząco przekładają się na rozwój dziecka i sukcesy szkolne.
Warto włączać elementy natury (faktury w ogrodzie), a także aktywności oralno-motoryczne (dmuchanie baniek), masaż całego ciała, opukiwanie, potrząsanie, manipulacje przedmiotami — wspiera to koordynację wzrokowo-ruchową. Wspólne tworzenie przez dziecko własnej przestrzeni sensorycznej zwiększa dopasowanie do potrzeb i kreatywność. U dzieci w spektrum autyzmu kontrolowane doświadczenia dotykowe mogą przynosić znaczne korzyści.
Kluczowe jest regularne ćwiczenie i wzmacnianie nawyków w domu, z zaangażowaniem rodziców.
Aktywności proprioceptywne
Propriocepcja to informacja ze stawów i mięśni — pomaga dziecku wiedzieć, gdzie jest jego ciało. Regularne aktywności proprioceptywne poprawiają napięcie mięśniowe, koordynację, dobrostan i regulację układu nerwowego.
Skoki: trampolina, skakanka — stymulacja stawów i mięśni.
Domowe obowiązki: zadania wymagające podnoszenia lub pchania.
Głęboki ucisk: mocne przytulanie, „wałkowanie” pod poduszkami.
Pomocne są też podkładki obciążeniowe na kolana czy plecaki. Najlepiej wplatać te bodźce regularnie (np. co ~2 godziny) i dostosować do dziecka — szczególnie przy oznakach zaburzeń propriocepcji (słaba świadomość ciała, niska energia).
Ćwiczenia przetwarzania słuchowego
Wzmacnianie przetwarzania słuchowego jest istotne dla rozwoju SI. Skup się na różnicowaniu dźwięków i strategiach terapeutycznego słuchania, by wspierać rozpoznawanie, pamięć i uwagę słuchową. Lepsze umiejętności słuchowe sprzyjają komunikacji, nauce i relacjom społecznym. Wczesna interwencja w trudnościach mowy/języka, w tym przetwarzania słuchowego, poprawia efekty terapii.
Gry w różnicowanie dźwięków
Podobne vs. różne dźwięki: zaczynaj prosto, stopniowo zwiększaj złożoność; segreguj nagrania/głosy.
Lokalizacja dźwięku: ukrywaj źródło dźwięku w różnych miejscach, dodawaj kolejne źródła.
Wzory dźwiękowe: twórz sekwencje z przedmiotów codziennych; dziecko odtwarza (muzyka, rytm).
Filtrowanie w szumie: odtwarzaj nagrania z tłem; dziecko wyszukuje dźwięk-cel, stopniowo zwiększaj szum.
Terapeutyczne słuchanie
To podejście oparte na specjalnie modyfikowanej muzyce stymulującej układ słuchowy. Wdrażane przez przeszkolonych terapeutów, dobrane do celów dziecka. Wymaga specjalnych słuchawek/odtwarzacza; zwykle 2× dziennie po 30 min, z min. 3-godzinną przerwą. Program trwa 2–6 miesięcy, z możliwością wydłużenia.
W skrócie:
Aspekt
Szczegóły
Zastosowanie
Indywidualnie dobierane; 30 min 2× dziennie, 7 dni w tygodniu
Korzyści
Uwaga, relacje rówieśnicze, adaptacja do zmian, komunikacja, sen, kontrola jelit/pęcherza, jedzenie, wykonywanie poleceń, orientacja przestrzenna
Techniki
Łączy bodźce słuchowe z organizacją przedsionkowo-proprioceptywną; łączone z innymi metodami SI
Efekty
Poprawa motoryki, integracji wzrokowo-ruchowej, wyników szkolnych i funkcjonowania społeczno-emocjonalnego
Prawidłowo wdrożone, terapeutyczne słuchanie może znacząco poprawić SI i ogólny rozwój dziecka.
Wzmacnianie percepcji wzrokowej
Percepcja wzrokowa jest kluczowa dla nauki i interakcji z otoczeniem. Puzzle stymulują przetwarzanie wzrokowe, gry w śledzenie — motorykę i świadomość przestrzenną. Kodowanie kolorami ułatwia organizację i interpretację informacji wizualnych. Korzystne są też aktywności wielozmysłowe, łączące wejścia wzrokowe, przedsionkowe i proprioceptywne. Przy istotnych trudnościach rozważ konsultację okulistyczną/specjalistyczną.
Wspierają motorykę małą przy manipulacji elementami.
Gry w śledzenie wzrokiem
Zabawy typu bańki mydlane, śledzenie obiektu/światła, labirynty, mini-badminton, „łap i puść” — wspierają śledzenie w całym polu widzenia, koordynację oczu i ręki oraz przygotowują do czytania i pisania. W ciemniejszym otoczeniu sprawdzą się fluorescencyjne gry w rzucanie kółek czy proce.
Kodowanie kolorami dla organizacji
Silne narzędzie wspierające organizację wzrokową: pomaga rozróżniać kategorie i przedmioty, wspiera samodzielność (np. w klasie), redukuje przeciążenie bodźcami. Ułatwia też przejście od konkretu do abstrakcji (np. kolorowe płytki do działań matematycznych).
Tworzenie środowiska przyjaznego sensorycznie
Zaprojektuj domową przestrzeń jako azyl komfortu i eksploracji:
Światło i kolory: miękkie, ściemniane, lampki, „fairy lights”, lampy lawowe; barwy stonowane.
Siedzenie: pufy, poduchy, miękkie siedziska.
Faktury: sensoryczne pojemniki (ryż, piasek, kulki żelowe), małe zabawki.
Ruch: przerwy ruchowe, np. spinner, huśtawka sensoryczna.
Na zewnątrz: ogród sensoryczny (różne faktury i zapachy roślin), woda, dzwonki wietrzne.
Włącz dziecko w współtworzenie tej przestrzeni — zwiększa to poczucie sprawczości. Ciche strefy z elementami wygłuszającymi pomagają w regulacji emocjonalnej.
Odpowiadanie na indywidualne potrzeby sensoryczne
Każde dziecko jest inne, dlatego aktywności należy personalizować.
Współpracuj z terapeutami: pomogą doprecyzować plan.
Wprowadzaj regularne przerwy sensoryczne, by zapobiegać przeciążeniom.
Korzystaj z narzędzi (koce obciążeniowe, fidgety, biały szum).
Rozpoznawaj poszukiwanie vs. unikanie bodźców i twórz adekwatne środowisko.
Empatyczne rodzicielstwo, oparte na zrozumieniu SI, zwiększa odporność emocjonalną dzieci i poprawia dynamikę rodzinną. Pomagają też techniki zarządzania zachowaniem: identyfikacja wyzwalaczy, konsekwentne rutyny.
Najczęstsze pytania (FAQ)
Jakie są typowe oznaki trudności w przetwarzaniu sensorycznym u dzieci? Nadmierne reakcje na bodźce, dyskomfort przy dotyku, trudności w przechodzeniu między aktywnościami, słaba reakcja na ból/temperaturę, wyzwania z orientacją przestrzenną, równowagą i regulacją emocji.
Jak rozpoznać specyficzne potrzeby sensoryczne dziecka w domu? Obserwuj reakcje na różne bodźce; notuj mocne strony, wyzwalacze i preferencje. Testuj zmiany w środowisku. W razie potrzeby skonsultuj profil sensoryczny ze specjalistą.
Jakie środki ostrożności dla aktywności przedsionkowych i proprioceptywnych? Zapewnij bezpieczne otoczenie, stopniowo zwiększaj intensywność, monitoruj przestymulowanie, równoważ bodźce obrotowe inputem proprioceptywnym, konsultuj z terapeutą zajęciowym.
Jak wspierać jedno dziecko, angażując całą rodzinę? Rób z SI zabawę rodzinną: tory przeszkód, „muzyczne krzesełka”, wspólne zadania — wszyscy zaangażowani, a potrzeby dziecka wspierane.
Czy techniki SI są pomocne dla dzieci w spektrum autyzmu? Tak. Wspierają funkcjonowanie codzienne, zmniejszają trudności sensoryczne, promują samoregulację, samodzielność i rozwój motoryczny — pod warunkiem indywidualizacji planu.
Jak często wykonywać aktywności SI, by były skuteczne? Zależy od dziecka. Sprawdzają się krótkie, częste aktywności, ukierunkowane na spokojny, czujny stan. Dawkowanie modyfikuj na podstawie reakcji dziecka — to element „zbilansowanej diety sensorycznej”.
Zakończenie
Podsumowując, rodzice odgrywają kluczową rolę we wspieraniu integracji sensorycznej swoich dzieci. Włączając w domu huśtanie, zabawy dotykowe i gry dźwiękowe, możesz utrwalić postępy osiągane podczas sesji terapeutycznych. Przyjazne sensorycznie środowisko, dostosowane do unikalnych potrzeb dziecka, tworzy fundament rozwoju, a Twoje zaangażowanie może przesądzić o trwałych poprawach.
Jako pediatryczny terapeuta zajęciowy widziałam niezwykłe postępy, gdy rodzice aktywnie uczestniczą zarówno w domu, jak i w terapii. Twoja determinacja i entuzjazm tworzą okazje, by dziecko rozkwitało, zamieniając codzienne chwile w doświadczenia uczące. Razem możemy pomóc jego systemom sensorycznym współbrzmieć, budując umiejętności potrzebne do wzrastania, nauki i sukcesu. Działasz świetnie — dasz radę!
Jako terapeuci interesujemy się tym, w jaki sposób nasza umiejętność rozumienia własnego ciała i otoczenia wpływa na to, co robimy w takich obszarach jak zabawa, umiejętności życiowe, relacje, samoobsługa i uczenie się. Często proszeni jesteśmy o zbadanie trudności w przetwarzaniu sensorycznym, które ograniczają zdolność danej osoby do interakcji z innymi, z otoczeniem oraz do wykonywania znaczących aktywności. Udzielamy porad i zwiększamy świadomość tego, w jaki sposób kwestie sensoryczne mogą pomagać jednostkom w wykonywaniu i podejmowaniu aktywności. Celem tej broszury jest dostarczenie informacji rodzicom/opiekunom, którzy mają obawy dotyczące zdolności dziecka do przetwarzania informacji sensorycznych. Broszura zawiera porady i strategie, które można wdrożyć, zanim konieczne będzie skierowanie.
Nasze życie jest pełne doświadczeń sensorycznych i wszyscy reagujemy na nie w różny sposób. Dotykamy, poruszamy się, smakujemy, słyszymy, wąchamy i widzimy.
Możemy być ŚWIADOMI lub PODŚWIADOMIE ŚWIADOMI tego, gdzie jesteśmy i jak wchodzimy w interakcje z otoczeniem.
czasem poszukujemy informacji sensorycznych, by poczuć się lepiej (np. przytulenie) albo
czasem wycofujemy się od niektórych bodźców, gdy nas przytłaczają (np. bardzo głośny hałas lub jaskrawe światła).
Większość osób potrafi bez trudu interpretować informacje sensoryczne, dzięki czemu doświadczenie i aktywność przebiegają pomyślnie.
Mogą istnieć osoby, które reagują inaczej na bodźce, ale nie wpływa to na ich funkcjonowanie w codziennym życiu. Na przykład dziecko może nie lubić pewnego zapachu, smaku lub faktury na skórze, ale nie przeszkadza mu to w uczestnictwie w codziennych czynnościach.
W takim przypadku — DZIECKO NIE WYMAGA SKIEROWANIA DO TERAPEUTY ZAJĘCIOWEGO.
Jednak u niektórych osób pojawia się trudność w interpretowaniu informacji sensorycznych i może to wpływać na to, jak się czują, myślą, zachowują i reagują.
Może to zakłócać funkcjonowanie w zabawie, w szkole, w czynnościach życia codziennego, w samoobsłudze, uczeniu się i relacjach.
Gdy przetwarzanie informacji sensorycznych staje się wyzwaniem
Aby pomóc zidentyfikować możliwe trudności w przetwarzaniu bodźców, warto:
Obserwować zachowanie.
Przeanalizować wpływ 7 zmysłów: słuch, wzrok, smak, węch, dotyk, ruch (układ przedsionkowy), propriocepcja (informacje z mięśni i stawów o ułożeniu ciała).
Przyjrzeć się kumulacji bodźców w czasie (np. w ciągu dnia szkolnego).
Zidentyfikować preferencje lub wrażliwości sensoryczne danej osoby.
Wprowadzić strategie sensoryczne pomagające uspokoić sytuację (patrz s. 9).
Zmodyfikować swoje podejście lub wypróbować inną strategię.
Identyfikowanie trudności w przetwarzaniu sensorycznym
Może istnieć wzorzec reakcji na bodźce. Tabela poniżej opisuje różne reakcje, które mogą pomóc taki wzorzec rozpoznać.
Identyfikacja wzorca pomoże przewidywać nieadekwatne reakcje i dobrać odpowiednie strategie.
Tabela 1 — Reakcje na informacje sensoryczne
WYSOKA WRAŻLIWOŚĆ
NISKA WRAŻLIWOŚĆ
SŁUCH
Hałas odczuwany jak „spotęgowany”. Nie lubi głośnych dźwięków. Łatwo się płoszy. Lubi „żuć”, aby stłumić hałas. Niepokoi się przed spodziewanym hałasem (dzwonek szkolny).
Mówi głośno. Lubi głośne dźwięki. Nie wychwytuje oczekiwanych sygnałów (sprawia wrażenie, jakby nie słyszał).
WZROK
Nie lubi jaskrawego oświetlenia. Woli ciemniejsze otoczenie. Rozprasza go nadmiar bodźców wzrokowych.
Potrzebuje więcej bodźców wzrokowych, aby zareagować. Lubi jasne otoczenie, refleksy lub wirujące światła.
SMAK/WĘCH
Nie lubi intensywnych smaków. Woli smaki łagodne. Smakuje lub wącha przedmioty, ubrania, ludzi itp. Przeszkadzają mu nowe zapachy — łatwo odruch wymiotny.
Je produkty niebędące żywnością. Lubi dużo twardych, chrupiących potraw. Pragnie mocnych smaków. Słabo reaguje na brzydkie/mocne/dobre zapachy. Lubi stałą temperaturę potraw (bardzo gorące lub zimne).
DOTYK
Unika dotyku. Kocha lub nienawidzi przytulania. Bierze do ust przedmioty. Lubi tylko określone faktury ubrań. Nie lubi brudzącej zabawy. Może reagować agresywnie na dotyk innych. Łatwo odczuwa ból i jest wrażliwy na temperaturę.
Potrzebuje mocniejszego dotyku, by zareagować. Bywa zbyt silny w kontakcie (heavy-handed). Zbyt mocno ściska przedmioty. Staje zbyt blisko innych. Wydaje się nie reagować na ból lub temperatury.
RUCH (PRZEDSIONKOWY)
Nie lubi kręcenia, skakania. Szybko robi mu się niedobrze/kręci w głowie. Nie lubi miejsc pełnych ruchu (sklepy, plac zabaw). Unika aktywności z oderwaniem stóp od ziemi (huśtawki).
Jest w ciągłym ruchu. Ma trudność z siedzeniem spokojnie. Ciągle się wierci, stuka. Biega zamiast chodzić. Szybki, ale słabo skoordynowany.
ŚWIADOMOŚĆ CIAŁA (PROPRIOCEPCJA)
Nie lubi, gdy inni są zbyt blisko. Tworzy własne granice (np. musi stać na końcu kolejki). Unika tłumu (np. zatłoczone sklepy).
Wpada na rzeczy lub ludzi, potyka się. Staje zbyt blisko innych. Wciska się w małe przestrzenie lub kąty. Patrzy pod nogi przy schodzeniu po schodach.
Praktyczne podejście
Przy radzeniu sobie z trudnościami przetwarzania sensorycznego ważne jest, aby wszyscy zaangażowani w opiekę nad dzieckiem stosowali te same metody i utrzymywali podejście 24-godzinne.
Wsparcie wizualne
Gdy ktoś ma trudność z komunikacją i słuchaniem lub nie potrafi się skupić, pomocny może być wizualny plan dnia lub lista zadań.
Środowisko
Przeanalizuj otoczenie dziecka i to, co można zrobić, aby zmniejszyć potencjalne wyzwalacze stresu oraz promować pozytywne doświadczenia. Czy pokój jest zbyt jasny? Zbyt głośny? Za bardzo zagracony?
Rutyny
Tworzenie list i organizacja rutyny pomagają nam czuć spokój. Szczególnie po szkole i przed snem — to sprzyja wyciszeniu. Dobra organizacja daje dziecku poczucie kontroli nad przebiegiem dnia.
Tabela 2 — Strategie wyciszające i pobudzające
Strategie wyciszające (gdy dziecko jest przestymulowane i odczuwa lęk — pomagają się uspokoić)
Siedzenie pod ciężkim kocem.
Dłonie na głowie i delikatny nacisk w dół.
Podkurczenie nóg (kolana do klatki) i „ściśnięcie”.
Głęboki masaż uciskowy.
Powolne kołysanie (fotel bujany).
Mocne przytulanie.
Zapach lawendy (ostrożnie; nie używać przy alergiach).
Ściskanie i rozluźnianie małego „fidgetu”.
Schowanie się w małej, przytulnej przestrzeni.
Ssanie cukierka.
Picie gęstego jogurtu lub koktajlu przez słomkę.
Dłużej działające pomysły (wyciszające):
Powrót ze szkoły z ciężkim plecakiem.
„Pompki” przy ścianie lub na krześle regularnie w ciągu dnia.
Czas „chill out” przed odrabianiem lekcji.
Pomoc w domu przy „ciężkich pracach”: przesuwanie kanapy, donic, odkurzanie.
Ciężka kurtka lub koc na ramionach podczas czasu wyciszenia.
Kącik sensoryczny z ulubionymi zabawkami/aktywnościami.
Ściskanie i kołysanie się o piłkę gimnastyczną.
Strategie pobudzające (gdy dziecko nie jest dość pobudzone, by skupić się na zadaniu)
Krótkie ruchy góra–dół.
„Jumping jacks”.
Klaskane zabawy i gry.
Robienie min — szeroko otwarta buzia i oczy, albo mocne „skurczenie” twarzy.
Tupanie w miejscu.
Kwaśny cukierek.
Chrupiące przekąski.
Zimne napoje z lodem.
Dłużej działające pomysły (pobudzające):
Włącz w rutynę regularne zrywy aktywności (skoki, „pompki na krześle”).
Aktywności pobudzające można wykonywać przed zadaniami wymagającymi uwagi i zaangażowania.
Podsumowanie
Mamy nadzieję, że pomogliśmy lepiej zrozumieć, jak trudności w przetwarzaniu sensorycznym wpływają na codzienne życie. Zaproponowane porady i strategie można wdrażać w domu, w szkole, w przedszkolu — i pomogą one radzić sobie z częścią wyzwań sensorycznych, z jakimi mierzą się dzieci. Dla wielu dzieci to właśnie jest właściwe podejście.
Jeśli jednak trudności w przetwarzaniu sensorycznym utrzymują się i wpływają na udział dziecka w czynnościach życia codziennego, można złożyć skierowanie do Dziecięcej Terapii Zajęciowej przez pracownika ochrony zdrowia, szkołę lub przedszkole. Jeżeli skierowanie zostanie przyjęte, przeprowadzona zostanie ocena zdolności dziecka do przetwarzania bodźców, a porady zostaną przekazane Tobie i szkole do codziennego stosowania.
